Karnataka NGO's Directory

Compiled by M.H Ramesh, Ponnaswammy N

Niruta publications,

 Bengaluru 2012,

 Price: Rs.750

After more than a year’s painstaking work and persistence, this Directory has been published. It contains information about NGO’s in Karnataka, such as name, address, contact person with phone number, the objectives of the NGO, and the services provided by them. Not all the NGO’s cooperated by the information especially about the types of services provided.

It is possible to generate more information about the NGOs by scrutinizing the available information and then project the total number of NGOs in the country. Five districts, Bangalore Urban (290), Mysore (150), South Kannada (153), Bijapur (145) and Raichur(110) have more than 100 NGO’s and together they have nearly 800 NGO’s i.e. more than half of the total number of NGO’s in Karnataka. There are three districts with less than ten NGO’s. They are: Chamaraja Nagar (9), Hassan (7), Chikkamagalur (9). Surprisingly a backward district like Bidar has 66 whereas more developed districts like Kodagu (28), North Kannada (22) and Udupi (29) have NGO’s numbering 20 to 30 and Mandya only 14.

The total number of NGO’s in Karnataka listed in the Directory is 1363. Districts like Yadagiri and Ramanagar are missing . These Districts may have been covered as part of the undivided original Districts. Making allowance for missed NGO’s for various reasons, there may be about 1500 to 1600 NGO’s. Taking this as a base, we may estimate that there may be 50,000 to 60,000 NGO’s in the country and more than half of them may be in Gujarat, Tamil Nadu, Maharashtra, Delhi, U.P., and West Bengal. A perusal of the information provided by the NGO’s indicate that about 10 per cent of these are providing the traditional social service like institutional and non-institutional care for the aged, women and children and counseling services for de-addiction and H.I.V affected population. Another two or three per cent of NGO’s which include multi-service, multi-location NGO’s, may be providing development-oriented services to the tribal women and children such as advocacy of rights, empowerment, income generation through self help groups and poverty alleviation. A total of 13 to 15 per cent of NGO’s may be considered as providing social and welfare services to the needy population.

                                                                                                           

Shankar Pathak

Rtd Prof, DelhiUniversity 

Deptt Of Social Work 

TEEN SUICIDE

FOREWORD

  

I have no hesitation in agreeing that the Children of our country are our greatest assets, and we all are equally responsible in whatever manner we bring them up.

 It is very unfortunate that we are one of the Nations where children commit suicide due to our inability to understand them or discover their hidden potentials. High expectations of parents, all forms of exploitation of children leads to this tragic state of affairs.   live in utmost distress and under abysmal conditions.  Majority of our Children are malnourished and made to beg on the streets or die pathetically.

 Dr. Kodur Venkatesh, makes a earnest effort to bring out various studies and facts on why teens  commit suicide resulting in untold sorrow and grief to all concerned.   This book shall help everyone to understand the issue critically and help children reach shores of success. Our Education system must change to rediscover the creativity in our kids.  Each child is a genius and treasure by themselves and we all must leave it to them to choose the careers of their choice. 

K.P.S. Gill, IPS (Retd)

Former Director General of Police

ಸಮಾಜಕಾರ್ಯ- ಸಮುದಾಯ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ

ನುಡಿನಮನಗಳು

ವೃತ್ತಿಪರ ಸಮಾಜಕಾರ್ಯವು ಮಾನವನ ಸಾಮಾಜಿಕ ಆರೋಗ್ಯದ ರಕ್ಷಣೆಗೆ ಮತ್ತು ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ಅತ್ಯಮೂಲವಾದ ಕೊಡುಗೆಯನ್ನು ನೀಡಿದೆ. ಮಾನವನು ಒಂದು ಸಂಘ ಜೀವಿಯಾಗಿ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಗುರುತಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದಂತೆ ತನ್ನ ಬದುಕನ್ನು ಹಸನುಗೊಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಕಾರ್ಯಕ್ಕೆ ಮುಂದಾದನು. ಯೋಜಿತ ಮತ್ತು ವ್ಯವಸ್ಥಿತವಾದ ಜೀವನವನ್ನು ಮತ್ತು ಆರೋಗ್ಯಕರ ಸಮಾಜವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ನಡೆಸಿದ ಹಲವು ಪ್ರಯತ್ನಗಳು ಸಾಮಾಜಿಕ ಆರೋಗ್ಯದ ಸುಧಾರಣೆಗೆ ಮತ್ತು ಆರೋಗ್ಯಕರ ಸಮಾಜದ ನಿಮರ್ಾಣಕ್ಕೆ ಸಹಕಾರಿಯಾದವು.

ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸಮಾಜಕಾರ್ಯವು ವೃತ್ತಿಪರ ಕಾರ್ಯವಾಗಿ ರೂಪುಗೊಳ್ಳಲು ಹಲವು ಶತಮಾನಗಳೆ ಬೇಕಾಯಿತು. ಆರಂಭದ ನಂತರವು ವೃತ್ತಿಪರ ಸಮಾಜ ಕಾರ್ಯದ ಬೆಳವಣಿಗೆ ತೀಕ್ಷ್ಣವಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಕಾರಣ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸಮಾಜ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ಒಂದು ವೃತ್ತಿಪರ ಕಾರ್ಯವೆಂದು ಇಂದಿಗೂ ಪರಿಗಣಿಸದಿರುವುದೇ ಮುಖ್ಯವಾಗಿದೆ.

ಸಮಾಜಕಾರ್ಯದ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಸಮುದಾಯ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಎಂಬ ಈ ಕೃತಿಯು ಮಾನವನ ಸಾಮಾಜಿಕ ಜೀವನದ ಪ್ರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಮಹತ್ತರವಾದ ಪಾತ್ರವನ್ನು ವಹಿಸುತ್ತದೆ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರು ಸಮಾಜಕಾರ್ಯ ಮತ್ತು ಸಮುದಾಯದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಯನ್ನು ಅರಿತುಕೊಂಡಾಗ ಮಾತ್ರ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಉತ್ತಮ ಬಾಂಧವ್ಯ ಮತ್ತು ಸರ್ವತೋಮುಖ ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯನ್ನು ಸಾಧಿಸಲು ಸಾಧ್ಯ.

ಸಮಾಜಕಾರ್ಯದ ಮುಖ್ಯ ಉದ್ದೇಶ ಮಾನವನ ಸಾಮಾಜಿಕ ಜೀವನವನ್ನು ಸಮೃದ್ಧಗೊಳಿಸುವುದು ಮತ್ತು ಸಂತೋಷಕರ ಹಾಗೂ ಆರೋಗ್ಯಕರ ಸಮಾಜವನ್ನು ರೂಪಿಸುವುದಾಗಿದೆ. ಸಮಾಜಕಾರ್ಯವು ವ್ಯಕ್ತಿ ಸಮೂಹ ಸಮುದಾಯವನ್ನು ಸ್ವಪ್ರಯತ್ನದ ಮೂಲಕ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಂದ ಮುಕ್ತಿಗೊಳಿಸುವ ಪ್ರಾಯೋಗಿಕ ಸಮಾಜ ವಿಜ್ಞಾನವಾಗಿದೆ. 

ಸಮಾಜಕಾರ್ಯ ಮತ್ತು ಸಮುದಾಯ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಎಂಬ ನನ್ನ ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಸಮಾಜಕಾರ್ಯದ ಉಗಮ, ವಿಧಾನಗಳು, ಸಮಾಜಕಾರ್ಯದ ಪ್ರಯೋಗ, ಸಮಾಜಕಾರ್ಯ ಮತ್ತು ಇತರ ಸಾಮಾಜಿಕ ವಿಜ್ಞಾನಗಳ ನಡುವಿನ ಸಂಬಂಧಗಳು ಮತ್ತು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಸಮಾಜಕಾರ್ಯದ ಪ್ರಯೋಗ, ಸಮಾಜಕಾರ್ಯದ ಪ್ರಾಯೋಗಿಕ ವಿಧಾನಗಳ ಮುಖಾಂತರ ಸಮುದಾಯ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯನ್ನು ಕುರಿತು ಸುದೀರ್ಘವಾಗಿ ಚಚರ್ಿಸಲಾಗಿದೆ. 

ಈ ಕೃತಿಯು ಪದವಿ, ಸ್ನಾತಕೋತ್ತರ ಪದವಿ ಮತ್ತು ಸಮಾಜಕಾರ್ಯ ಸಂಶೋಧನೆ ಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿರುವ ಹಲವು ವಿದ್ಯಾಥರ್ಿಗಳಿಗೆ, ಉಪನ್ಯಾಸಕರಿಗೆ ಮತ್ತು ಸಮಾಜ ಕಾರ್ಯ ಮತ್ತು ಸೇವೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿರುವ ಹಲವು ಕಾರ್ಯಕರ್ತರಿಗೆ ಉಪಯುಕ್ತ ವಾದ ಗ್ರಂಥವಾಗಿದೆ. 

ಕನ್ನಡ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯದಲ್ಲಿ ಪಿಎಚ್.ಡಿ. ಅಧ್ಯಯನಕ್ಕೆ ಅವಕಾಶ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟ ಕುಲಪತಿ ಹಾಗೂ ಕುಲಸಚಿವರನ್ನು ಕೃತಜ್ಞತೆಯಿಂದ ಸ್ಮರಿಸುತ್ತೇನೆ. ಸಂಶೋಧನೆಯ ವಿಧಿ-ವಿಧಾನಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಸೂಕ್ತ ಸಲಹೆ ಸೂಚನೆಗಳನ್ನು ಕೊಟ್ಟು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸಿದ ಬುಡಕಟ್ಟು ಅಧ್ಯಯನ ವಿಭಾಗದ ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕರು ಮತ್ತು ಅಧ್ಯಾಪಕರಿಗೆ, ಅಧ್ಯಯನಾಂಗದ ನಿದರ್ೆಶಕರಿಗೆ, ಪ್ರೊ. ವಾಸಂತಿ ವಿಜಯ, ಪ್ರೊ. ಮರಳುಸಿದ್ದಯ್ಯ, ಪ್ರೊ. ಸಿದ್ಧೇಗೌಡ ಮೈಸೂರು, ಅವರುಗಳಿಗೆಲ್ಲ ನನ್ನ ಕೃತಜ್ಞತೆಗಳನ್ನು ಅಪರ್ಿಸುತ್ತೇನೆ.

ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಸಮಾಜಕಾರ್ಯ ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಹೊರತರುವ ನನ್ನ ಈ ಪ್ರಥಮ ಪ್ರಯತ್ನ ಸಾಕಾರಗೊಳಿಸುವಲ್ಲಿ ಸಹಕರಿಸಿದ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಕರಾದ ಪ್ರೊ ಕೆ ಎಂ ಮೇತ್ರಿ ಮತ್ತು ಅವರ ಧರ್ಮಪತ್ನಿ ಡಾ. ದಾಕ್ಷಾಯಿಣಿ ಮೇತ್ರಿ ಹಾಗೂ ಅವರ ಮಗಳಾದ ಸಹನಾ ಅವರಿಗೆ ಕೃತಜ್ಞತೆಯಿಂದ ಸ್ಮರಿಸುತ್ತೇನೆ.

ನನ್ನ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸ ಮತ್ತು ಸಂಶೋಧನೆಗೆ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಕೊಟ್ಟು ಹಾರೈಸಿದ ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮ ಮತ್ತು ಕುಟುಂಬದ ಸದಸ್ಯರಿಗೆ, ಪ್ರಬಂಧದ ಹಸ್ತಪ್ರತಿಯನ್ನು ತಿದ್ದಲು ಸಹಕರಿಸಿದ ಪತ್ನಿ ರಶ್ಮಿ, ಮಗನಾದ ಅಥರ್ವ ಹಾಗೂ ಆತ್ಮೀಯ ಗುರುಗಳಾದ ಮುನಿಯಪ್ಪ ಅವರಿಗೆ, ಸ್ನೇಹಿತರಾದ ಮುರುಳಿ, ರಮೇಶ್, ಉಮಾಶಂಕರ, ಶಿವರಾಜು ಅವರುಗಳಿಗೆಲ್ಲ ನನ್ನ ಕೃತಜ್ಞತೆಗಳು ಸಲ್ಲುತ್ತವೆ.

ಈ ಕೃತಿಗೆ ಮುನ್ನುಡಿ ಮತ್ತು ಬೆನ್ನುಡಿ ಬರೆದು ಶುಭ ಹಾರೈಸಿದ ಡಾ. ಕೆ ಎಂ ಮೇತ್ರಿಯವರಿಗೆ ಹಾಗೂ ಸುಂದರವಾಗಿ ಅಕ್ಷರ ಸಂಯೋಜಿಸಿ ಪುಟವಿನ್ಯಾಸ ಗೊಳಿಸಿದ ನಿರುತ ಪ್ರಬ್ಲಿಕೇಶನ್ಸ್ ಅವರಿಗೆ ಮತ್ತು ಮುಖಪುಟ ವಿನ್ಯಾಸ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟ ಟಿ.ಎಫ್. ಹಾದಿಮನಿ ಅವರಿಗೆ, ಅಂದವಾಗಿ ಮುದ್ರಿಸಿದ ನಿರುತ ಮುದ್ರಣಾಲಯ ಸಿಬ್ಬಂದಿವರ್ಗಕ್ಕೆ ಹಾಗೂ ಪಿಎಚ್.ಡಿ. ಸಂಶೋಧನಾ ಕ್ಷೇತ್ರ ಕಾರ್ಯದಲ್ಲಿ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷ ಮತ್ತು ಅಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಗಿ ಸಹಾಯ ಸಹಕಾರ ನೀಡಿದ ಸಮಸ್ತ ವಕ್ತೃಗಳನ್ನೂ ಅತ್ಯಂತ ಅಭಿಮಾನದಿಂದ ಸ್ಮರಿಸುತ್ತೇನೆ. 

ಡಾ. ಮುನಿರಾಜು ಎಸ್.ಬಿ.

SOCIAL EXCLUSION INCLUSION CONTINUUM

About The Book

       Social exclusion not only generates tension, violence and disruption but also perpetuates inequality and deprivation in Society. In India, certain communities such as Scheduled Castes, Scheduled Tribes and religious minorities experience systemic exclusion in the matter of taking advantages of development. Social exclusion is a complex and multidimensional concept having social, cultural, political and economic ramifications. The consequences of macroeconomic policies such as poverty, unemployment and involuntary migration exclude the victims from economic, cultural, and political activities.

     Only participatory democracy would provide the foundation for development with dignity. The reciprocity of duty and the right for every citizen to participate and derive benefit from the process of development will alone contribute to Dalits and STs Empowerment.

     There is an obvious inequality across regions in terms of socio-economic and political development of SCs, STs, Minorities and Gender.  This book is an eye openr and attracts those interested in exclusion and inclusion development in wake of development process and good governance in their various facets and for further research and development.

SOCIAL DISCRIMINATION AGAINST PERSONS WITH DISABILITY AND THEIR REHABILITATION IN KARNATAKA

ACKNOWLEDGEMENT

           

            We extend our deep sense of gratitude to Prof. H.M. Panchaksharaiah, Retired Professor of Sociology of Kuvempu University and present Dean in Innovative Business School, Bangalore and Prof. A. Ramegowda, Dean of Social Sciences of Kuvempu University and Dr. Chandrashekar, Associate Professor of Sociology of Kuvempu University, and Prof. M. Gurulingaiah, Professor of Sociology of P.G. Department of Sociology of Kuvempu University for taking personal attention, care and interest to motivate us to complete this work to be published.

            We thank to Prof. (Dr.) K.V. Krishnamurthy, Retired Principal of T.V.Venkataswamy First Grade College of Madhugiri of Tumkur District and present Professor of Sociology of the P.G. Department, Government First Grade College, Kunigal and President of “Amarashilpi Jakanacharya Kale, Vijnana mattu Tantrajnana Samsthe” of Tumkur for encouraging us in various ways.

            We thank to Prof. Raveendra Gadkar, Head of the Department of Social Work, as well as Dr. B.S. Gunjal, Faculty Member of The Department of Social Work of Kuvempu University and Dr.B.Ramesh, Faculty Member of Social Work of Tumkur University for maneuvering Social Work sensitivity.

            We acknowledge with deep sense of gratitude and owe to Dr. B.S. Mahadevaiah, Sanskrit Professor and Principal, Sahyadri Arts College, Shimoga – 577 203, without whose support and encouragement to publish of academic works, this work would not have been made successfully published.

            We are thankful to Dr. B.H. Anjanappa, and Dr. E. Chandrashekar Faculty Members of P.G. Sociology of Kuvempu University, for smiley encouragement.

            We are thankful to all the distinguished Kuvempu University officers of the academic section and exam section. Special thanks to Dr. H.S. Krupalini, Dr. V. Ashoka, Mr. U.D. Bhuvanendra, Mr. Somashekar Handral, Mr. Sukeerthi, Mr. S.S. Kumaraswamy, Mrs. Shrinchana, and Gourishankar, Faculty Members of The Department of Sociology and Social Work of Sahyadri Arts and Commerce College and Mr. R. Manjunath, former FDA and present Ph.D. student of the Department of Sociology for looking after official work in a careful manner when we had his contact in the Department.

            Our thanks go to University Library and Department of Sociology and Social Work of Kuvempu University, Shimoga; State Central Library, Bangalore; Bangalore University Library; Library of Vocational Rehabilitation Centre for Handicapped, Bangalore; Association for People with Disabilities, NIMHANS Library, National Association for the Deaf and Mobility India Library for giving the permission to use their library facilities.

            We indebted to the persons with all kinds of disabilities who not only answered the interview schedules honestly but also cooperated in the process of desired social discrimination and rehabilitation services in Karnataka state among the Persons with Disabilities. We extend our most sincere thanks to different rehabilitation and professional personnel working in rehabilitation, social work and sociology disciplines for having agreed not only to respond enthusiastically but also to discuss various effective methods. They also agreed to discuss the research design to see the desired social discrimination and rehabilitation services available to the disabled persons who have challenges in the present world.

            We thankful to VRC, Directorate of Welfare of Disabled, APD, NAB, Association for the Mentally Challenged, Sumanhalli Society, Special Employment Exchange for Physically Handicapped, Mobility India, Dr. Chandra Shekar Institute for Speech and Hearing, DDRC Tumkur, etc, colleagues and professionals and well wishers in the field of vocational rehabilitation who helped a lot in many other ways to complete this work.

            Special thanks to Mrs. Mamatha Parameshwar Kannekanti, Special Educator for Mentally Retarded children, who has been the constant source of inspiration and her administrative assistance involved in publishing the work. Kum. Tushaara Gayathri Kannekanti, who brought grace of God to fulfill the ambition of publishing this work, is set apart.

            Thanks offered to Smt. Shylaja Purvachar, P. Vivasvath Acharya and P. Gamanashree who gave support in this academic activity.

            We would like to extend our thanks to Niratanka, Niruta Print Solutions & Niruta Publications, #244, 3rd Main, Poornachandra Road, MPM Layout, Mallathahalli, Bengaluru-560056.

Dr. Kannekanti Parameshwar

Dr. Purvachar. M.

NOAM CHOMSKY'S DISCOURSE ON GLOBALIZATION AND US IMPERIALISM

Literacy In India

 FOREWORD

A Literate Nation speaks of its Culture and Prosperity.   It is a pity that the evil of illiteracy in our country has lead to lack of social awareness among our people leading to their exploitation by most sections of our society.  I believe in the concept of `each one teach one` and it takes less than six months to turn an illiterate into a literate who can read and write.    More than Adult illiteracy the Child illiteracy could pose a very difficult situation for the society and its overall health.   We are a country with extreme diversity with scores of castes, languages and dialects and Literacy would be the only medium to unite the country and appraise every citizen about what is happening around him.

I have seen Dr. Venkatesh, the author of this book working to set up various Adult Literacy Centres, in remote centres, needs to be emulated and supported. I am sure this book brought out by Dr. Venkatesh would help every agency involved in eradicating illiteracy, raise their hopes and meet the challenge.

Raj Purohit

Members of Legislative Assembly & Entrepreneur, Mumbai

Street Children

FOREWORD

  A vast majority of the Worlds Street Children live in India, where we see the worst form of exploitation.

It is very unfortunate that we are one of the Nations where children live in utmost distress and under abysmal conditions.  Majority of our Children are malnourished and made to beg on the streets or die pathetically.

 I sincerely appreciate the  holistic and highly committed approach to the issues of Children matters very professionally brought by Dr. Kodur Venkatesh.   The critical facts and remedial measures have been impressively brought out in this book and I am sure that every reader would finds the subject matter interesting and provide them the insight and motivational spirit to change factors to the advantage of children.

Smt. N.S. Ratnaprabha

Women & Child Rights Activist

ಮಡಿಲಿಗೊಂದು ಮಗು

ಮಡಿಲಿಗೊಂದು ಮಗು

ಲೇಖಕರು : ಪದ್ಮಾಸುಬ್ಬಯ್ಯ

ಪ್ರಕಾರ : ಲೇಖನ ಸಂಗ್ರಹ
ಪ್ರಕಾಶಕರು : ನಿರುತ ಪಬ್ಲಿಕೇಶನ್ಸ್
ಆಕಾರ : 1/8 ಡೆಮಿ
ಮುದ್ರಣ : 2012
ಪುಟಗಳು : 194
ಬೆಲೆ : 130 ರೂ.

ಪುಸ್ತಕದ ಸಾರಾಂಶ:


ಲೇಖಕರ ಪರಿಚಯ:

ಮುನ್ನುಡಿ:

ದತ್ತಕವು ಅನಾದಿ ಕಾಲದಿಂದಲೂ ನಮ್ಮ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಾ ಬಂದಿದೆ. ದತ್ತಕವೆಂದರೆ ನಮ್ಮ ಭಾರತೀಯ ಪರಂಪರೆಯಲ್ಲಿ ಕುಟುಂಬದವರ ಸಮ್ಮುಖದಲ್ಲಿ ದತ್ತ ಹೋಮವನ್ನು ಮಾಡಿ ಮಗುವನ್ನು ಹೆತ್ತ ತಂದೆ ತಾಯಿಗಳು ಇನ್ನೊಬ್ಬರಿಗೆ ಕೊಟ್ಟುಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಆ ಹೆತ್ತ ತಾಯಿಯು ಅಗ್ನಿದೇವನ ಸನ್ನಿಧಿಯಲ್ಲಿ ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ತನಗೂ ಮಗುವಿಗೂ ಯಾವುದೇ ಸಂಬಂಧಗಳಿಲ್ಲ ಎಂದು ಘೊಷಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು. ಮಗುವನ್ನು ಯಾವುದೇ ಬಾಧ್ಯತೆಗಳಿಲ್ಲದೆ ಬಿಟ್ಟುಕೊಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಕುಟುಂಬದ ಒಳಗಡೆಯೇ ಅಥವಾ ಹೊರಗಡೆಯೇ ಆಗಲಿ ಇದೇ ಪದ್ಧತಿ ಇತ್ತು. ವಂಶವನ್ನು ಬೆಳೆಸುವುದಕ್ಕೆ ಅಥವಾ ಕುಟುಂಬದ ಆಸ್ತಿಯನ್ನು ಕಾಪಾಡುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಈ ದತ್ತಕದ ಪದ್ಧತಿ ನಡೆದಿರಬಹುದು. ಬಂಜೆತನದ ಕಾರಣ ತಿಳಿಯುವುದಕ್ಕೆ ಯಾವ ವೈದ್ಯಕೀಯ ನೆರವೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಪವಾಡಗಳ ಬಲದಿಂದ ಬಂಜೆತನ ಹೋಗಲಾಡಿಸವ ಮೂಢನಂಬಿಕೆ ಮಾತ್ರ ಇತ್ತು!!
ಜನರು ಯಾಕೆ ದತ್ತಕದ ಮೊರೆ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಹಲವಾರು ಕಾರಣಗಳಿವೆ. ಹಿಂದೊಂದು ಕಾಲವಿತ್ತು. ಆಗ ವ್ಯಕ್ತಿಯೊಬ್ಬನಿಗೆ ಗಂಡುಮಗ ಇಲ್ಲವೆಂದರೆ ಆತ ಪಾಪ ಮಾಡಿದ್ದಾನೆ ಎಂಬ ಭಾವವಿತ್ತು. ಆತನ ಸಾವಿನ ನಂತರ ಅವನಿಗೆ ಮಾಡಬಹುದಾದ ಅಂತ್ಯಕ್ರಿಯೆಗೆ, ಅವನ ಕುಟುಂಬದ ಮುಂದುವರಿಕೆಗೆ ಗಂಡು ಸಂತಾನ ಅನಿವಾರ್ಯ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ಆ ಕಾಲದ್ದಾಗಿತ್ತು. ಆಗ ಕಾಲ ಹೇಗಿತ್ತೆಂದರೆ ಯಾವ ಗಂಡೂ ತನಗೆ ಮಕ್ಕಳಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಪುರುಷಪ್ರಧಾನ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳಾಗದಿರಲು ಮಹಿಳೆಯೇ ಕಾರಣ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ ಇತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ ಸಂತಾನವಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಆತ ಇನ್ನೊಂದು ಮದುವೆಯಾಗುತ್ತಿದ್ದ. ಇವನಲ್ಲೇ ದೋಷವಿದ್ದರೆ ಮುಗಿದೇ ಹೋಯಿತು-ಇಬ್ಬರು, ಮೂವರು ಹೆಂಡತಿಯರು. ಅವರಿಗೆಲ್ಲ ಅವರದಲ್ಲದ ತಪ್ಪಿಗೆ ಬಂಜೆಯರು ಎಂಬ ಪಟ್ಟ ಬೇರೆ! ಸಂತಾನ ತನ್ನ ಹಣೆಯಲ್ಲಿ ಬರೆದಿಲ್ಲ ಎಂದು ಮನವರಿಕೆಯಾದಾಗ ಬೇರೆಯವರ ಮಗುವನ್ನು ದತ್ತು ಪಡೆಯಲು ಯೋಚಿಸಿರಬೇಕು. ಈ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿಯೇ ದತ್ತು ಪಡೆಯುವ ಪದ್ಧತಿ ರೂಢಿಯಲ್ಲಿ ಬಂದಿರಬೇಕು.
ಹಿಂದೆಲ್ಲ ದತ್ತಕ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ಹೇಗಿರುತ್ತಿತ್ತು ಎಂದು ತಿಳಿಯುವುದಾದರೆ ಹಿಂದೂ ಕುಟುಂಬಗಳ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ದತ್ತಕವನ್ನು ಒಮ್ಮೆ ನೆನಪು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಅದು ಹೇಗಿರುತ್ತಿತ್ತೆಂದರೆ...
ಅದೊಂದು ಧಾಮರ್ಿಕ ಸಮಾರಂಭದಂತಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಗಣಪತಿ ಹೋಮ, ನವಗ್ರಹ ಹೋಮಗಳ ನಂತರ ದತ್ತಹೋಮ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ದತ್ತು ಕೊಡಬೇಕಾದ ಮಗುವಿನ ತಾಯಿ ಮಗುವನ್ನು ದತ್ತು ಪಡೆಯುವ ತಂದೆ ಕೈಗೆ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಕೆಲವೆಡೆ 100 ಬೆಳ್ಳಿಯ ನಾಣ್ಯಗಳನ್ನು ಹಾಗೂ ಆಭರಣಗಳನ್ನು ಶುಲ್ಕದ ಹಾಗೆ ಕೊಡುವುದೂ ಇತ್ತು. ಭವಿಷ್ಯದಲ್ಲಿ ಈ ಮಗುವಿಗೂ ತನಗೂ ಯಾವುದೇ ಸಂಬಂಧ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ಅಗ್ನಿಯ ಎದುರು ಈ ಹೆತ್ತಮ್ಮ ಮೂರು ಬಾರಿ ಘೋಷಿಸಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಅಲ್ಲದೇ ಮಗುವನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ದತ್ತಕ ಪಾಲಕರಿಗೆ ಒಪ್ಪಿಸಬೇಕಾಗಿತ್ತು.
ನಮ್ಮ ಪುರಾಣಗಳಲ್ಲಿ ಗಂಗಾನದಿ ಅಥವಾ ಇತರ ನದಿಗಳು ದತ್ತಕಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿಯಾದ ಉದಾಹರಣೆಗಳಿವೆ. ಮೈಸೂರು ಅರಸರ ಮನೆತನದಲ್ಲಿನ ದತ್ತಕ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಬಲ್ಲೆವು. ನೀರು, ಅಗ್ನಿಯಂತಹ ಸಾಕ್ಷಿಗಳು ಈಗ ಮಾನ್ಯಗೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ನಾವು ಆ ಕುರಿತು ದಾಖಲೆ ಸಿದ್ಧಗೊಳಿಸಬೇಕು. ಅನೇಕ ನಿಯಮಗಳನ್ನು ಪಾಲಿಸಬೇಕು. ಏಕೆಂದರೆ ನಿಯಮಗಳನ್ನು ಪಾಲಿಸದಿದ್ದರೆ ಇಡೀ ದತ್ತಕ ಕ್ರಿಯೆಯೇ ನಿರರ್ಥಕವಾಗಿ ಬಿಡಬಹುದು.
ಕ್ರಮೇಣ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸ್ಥಿತಿಗತಿಗಳು ಬದಲಾದಂತೆ ಜನರ ಮನೋಭಾವವೂ ಬದಲಾಗುತ್ತಾ ಬಂದಿತು. ಇದು ದತ್ತಕದ ವಿಷಯಕ್ಕೂ ಅನ್ವಯಿಸುತ್ತದೆ. ಸಮಾಜದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಕ್ರಿಯೆಯೂ ಕಾನೂನಿನ ಚೌಕಟ್ಟಿಗೆ ಒಳಪಡುವಂತೆ, ದತ್ತಕ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಗೂ ಒಂದು ಸಮಗ್ರ ಕಾನೂನು ರಚಿತವಾಯಿತು. ಹೆತ್ತವರಿಂದ ಪರಿತ್ಯಕ್ತರಾದ ಹಾಗೂ ಅನಾಥ ಮಕ್ಕಳ ಮತ್ತು ದತ್ತ ಪಾಲಕರ ಹಿತದೃಷ್ಟಿಯೇ ಈ ಕಾನೂನಿನ ಮುಖ್ಯ ಉದ್ದೇಶ. ಒಮ್ಮೆ ಹೆತ್ತವರ ಪ್ರೀತಿ, ಪಾಲನೆ ಮತ್ತು ಪೋಷಣೆಯಿಂದ ವಂಚಿತವಾದ ಮಗು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಅದನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಬಾರದು. ಅಂತೆಯೇ ಬೇರೊಂದು ಮಗುವನ್ನು ತಮ್ಮದೆಂದು ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ ಪಾಲಕರಿಗೂ ಅಭದ್ರತೆ ಕಾಡಬಾರದು. ಪರಸ್ಪರ ಸುರಕ್ಷತೆ ಕಾಪಾಡುವುದೇ ಕಾನೂನಿನ ಗುರಿ.

ಅಧ್ಯಾಯ-

ಮಡಿಲಿಗೊಂದು ಮಗು

ಹೆಣ್ಣಿನ ಸಾರ್ಥಕತೆ ಇರುವುದು ತಾಯಿಯಾಗುವುದರಲ್ಲಿ ಎನ್ನುವ ಮಾತು ಇಂದು ನಿನ್ನೆಯದಲ್ಲ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಹೆಣ್ಣಿನ ಬಯಕೆಯೂ ಇದೇ ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಾಳೆ, ಆ ಸಂಭ್ರಮಕ್ಕಾಗಿ ತನ್ನ ಒಡಲಿನ ರಕ್ತವನ್ನೇ ಬಸಿಯುತ್ತಾಳೆ. ಆ ಮುದ್ದು ಮುಖವನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ತನ್ನೆಲ್ಲ ನೋವನ್ನು ಮರೆಯುತ್ತಾಳೆ. ತಾಯಿಯಾಗುವ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಹೆಣ್ಣಿನ ಬಯಕೆಯ ಹಿಂದೆ ಕುಟುಂಬ ಹಾಗೂ ಸಮಾಜದ ಕಟ್ಟುಪಾಡುಗಳು ನೆರಳಿನಂತೆ ಹಿಂಬಾಲಿಸುತ್ತವೆ. ಸಮಾಜ ಹಾಗೂ ಕುಟುಂಬದವರ ಒತ್ತಾಯಕ್ಕೆ ಮಣಿದು ತಾಯ್ತನವನ್ನು ಹೇರಿಕೊಂಡ ಮಹಿಳೆಯರೂ ನಮ್ಮಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ. ಗರ್ಭವತಿಯಿಂದ ಹಿಡಿದು ಮಗು ಹಡೆಯುವ ತನಕ ಅದನ್ನು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಆಸ್ವಾದಿಸಿದವರೂ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಇದ್ದಾರೆ. ತಾಯಿಯಾಗದ ಹೊರತು ಹೆಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಏನನ್ನೋ ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಕೊರಗು ಕಾಡುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ತಾಯಿಯಾಗದ ಹೆಣ್ಣನ್ನು ನಿಕೃಷ್ಟವಾಗಿ ನೋಡುವ ಕಾಲವೂ ಒಂದು ಇತ್ತು. ಬಂಜೆ ಎನ್ನುವ ಅಪವಾದಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗಲು ಯಾವ ಹೆಣ್ಣು ತಾನೆ ಬಯಸುತ್ತಾಳೆ? ಇಂದಿಗೂ ಆ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಹಾಗೇ ಇದೆ. ಆದರೆ ಕಾಲ ಬದಲಾದಂತೆ ಹೆಣ್ಣಿನ ಭಾವನೆಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಹಲವಾರು ಬದಲಾವಣೆಗಳು ಉಂಟಾಗಿವೆ. ತಾಯ್ತನ ಒಲ್ಲೆ ಎನ್ನುವ ಯುವ ಪೀಳಿಗೆಯ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳಿಗೇನೂ ಕೊರತೆ ಇಲ್ಲ. ಹಾಗೆಯೇ ಮದುವೆಯೇ ಇಲ್ಲದೆ ಮಗುವನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಬಯಸುವ ಹೆಣ್ಣುಗಳೂ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಇಂದು ಕಾಣಸಿಗುತ್ತಾರೆ. ಏನೇ ಆಗಲಿ, ಮಡಿಲಲ್ಲಿ ಒಂದು ಮಗುವನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಅಪ್ಪಿ ಮುದ್ದಾಡುವ ಸಂತಸ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಬೇಕು. ತಾಯ್ತನವನ್ನು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹಡೆದೇ ಅನುಭವಿಸಬೇಕೇನು ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸುವ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಇಂದು ನಾವಿದ್ದೇವೆ. ಮಗುವೊಂದನ್ನು ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಅದನ್ನು ಸಾಕುವುದರಲ್ಲೇ ತಾಯ್ತನವನ್ನು ಕಾಣುವ ಉದಾತ್ತ ಹೆಂಗಸರೂ ಇದ್ದಾರೆ. ಮತ್ತೆ ಕೆಲವರಿಗೆ ತಾಯಿಯಾಗುವ ಆಸೆ ಕೈಗೂಡುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಅಂತಹವರು ಪರಿತಪಿಸುತ್ತಾ ಕೂಡುವ ಬದಲು ಮಗುವೊಂದನ್ನು ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಅದಕ್ಕೊಂದು ಜೀವನಾಧಾರ ಕಲ್ಪಿಸುವುದು ಒಂದು ಒಳ್ಳೆಯ ಧ್ಯೇಯ.

ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಹಿಂದು ಮುಂದು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಈಗ ಕಾಲ ಬದಲಾಗಿದೆ. ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಅದರಲ್ಲೂ ಹಸಗೂಸುಗಳನ್ನು ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಕಾನೂನಿನ ಅನುಕೂಲತೆಗಳನ್ನು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಅನ್ವಯವಾಗುವಂತೆ ರೂಪಿಸಿರುವುದು. ಇದರಿಂದ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಹಿಂದೆ ಮುಂದೆ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದವರೂ ಇಂದು ಆ ಕುರಿತು ಧೈರ್ಯದಿಂದ ಮುನ್ನುಗ್ಗುವಂತಹ ವಾತಾವರಣ ನಿಮರ್ಾಣಗೊಂಡಿದೆ. ಇದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಉತ್ತಮ ಬೆಳವಣಿಗೆಯಾಗಿದೆ.
ಮಗುವೊಂದನ್ನು ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಮುನ್ನ ಕೆಲವು ವಿಷಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮುನ್ನೆಚ್ಚರಿಕೆ ವಹಿಸುವುದು ಅಗತ್ಯ. ಮೊದಲು ಮಗುವೊಂದನ್ನು ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಆ ಮಗುವಿಗೆ ತಂದೆ, ತಾಯಿ ಆಗಬೇಕಾದವರ ಸಹಮತ ಇರಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಯಾರೋ ಒಬ್ಬರ ಒತ್ತಾಯಕ್ಕೆ ಮಣಿದು ಮಗುವನ್ನು ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಲ್ಲಿ ಆ ಬಳಿಕ ದುಷ್ಪರಿಣಾಮ ಉಂಟಾಗುವುದು ಮಗುವಿನ ಮೇಲೆಯೇ ಹೊರತು ತಂದೆ, ತಾಯಿಗಳಿಗಲ್ಲ. ಹಾಗೆ ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವವರು ವಿಭಕ್ತ ಕುಟುಂಬದವರಾಗಿದ್ದರೆ ಅಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಉದ್ಭವಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಅವಿಭಕ್ತ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಎದುರಾದಾಗ ಕುಟುಂಬದ ಪ್ರಮುಖರ, ಸಹ ಸದಸ್ಯರ ಅನುಮತಿ ಪಡೆಯುವುದೂ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಇದರ ಜೊತೆಗೆ ಆ ಮಗುವನ್ನು ಅವರೂ ಕೂಡ ತಮ್ಮದೇ ಮಗು ಎಂದು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಕಾಣಬೇಕಾದ ಗುಣ ಸ್ವಭಾವವೂ ಅಗತ್ಯ. ಎಲ್ಲವೂ ಸರಿಯಾಗಿದ್ದರೆ ಮಾತ್ರ ಆ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ಮಗು ಎಲ್ಲರಂತೆ ಬದುಕಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ.
ಇಂದಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಅವಿಭಕ್ತ ಕುಟುಂಬಗಳು ಬಹುತೇಕ ಮರೆಯಾಗಿ ವಿಭಕ್ತ ಕುಟುಂಬಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿದೆ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಕೂಡ ತಾವು ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗಿ ಬದುಕಬೇಕು ಎಂಬ ಕನಸು ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಮಗುವಿನ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿಯೂ ಅವರದೇ ಆದ ಕೆಲಸಗಳು ಇರುವುದು ಸಹಜ. ಆದರೆ ಕಲ್ಪನೆಗಳು ಮಗುವಿನ ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಕೆಟ್ಟ ಪರಿಣಾಮ ಬೀರುವಂತಾಗಬಾರದು. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಸ್ವಂತ ಮಗು ಹಾಗೂ ದತ್ತು ಮಗುವಿನ ನಡುವೆ ಭೇದ, ಭಾವ ತೋರುವುದು ಸಹಜ ಎನ್ನುವ ಭಾವನೆ ಎಲ್ಲರಲ್ಲಿಯೂ ಮನೆ ಮಾಡಿದೆ. ಎಲ್ಲೋ ಕೆಲವು ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ, ಕೆಲವು ಸನ್ನಿವೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಇರುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯ. ಆದರೆ ಅದನ್ನೇ ಸತ್ಯ ಎಂದು ಬಯಸುವುದು ತಪ್ಪು. ಮಗುವೊಂದನ್ನು ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವಾಗ ಇರುವ ಆಸ್ಥೆ ಮಗುವನ್ನು ಮುಂದೆ ಬೆಳೆಸುವಾಗಲೂ ಇರಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಇದು ನನ್ನ ಮಗು, ಯಾವ ಕೊರಗೂ ಇಲ್ಲದೆ ಬೆಳೆಯಲು ಸಾಧ್ಯ. ಆದರೆ ಬಹುತೇಕ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೋ ಒಂದು ಕಡೆ ಈ ಮಗು ನನ್ನದಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಭಾವನೆ ದತ್ತು ಸ್ವೀಕರಿಸಿದವರನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಆ ಮನೋಭಾವದಿಂದ ಹೊರ ಬಂದು ಆ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಕಂಡು ತಾವು ತಿನ್ನುವ ಆಹಾರ, ಉಡುವ ಬಟ್ಟೆಯನ್ನು ಅವಕ್ಕೂ ಹಂಚಿಕೊಟ್ಟಾಗ ಆ ಮಕ್ಕಳೂ ಎಲ್ಲ ಮಕ್ಕಳಂತೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತವೆ.
ಅತಿ ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಾಗ ಆ ಮಗುವಿಗೆ ತನ್ನ ತಂದೆ, ತಾಯಿ ಯಾರು ಎನ್ನುವ ಅರಿವು ಕೂಡ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಆ ಮಗು ಬೆಳೆದಂತೆಲ್ಲ ತಾನು ಮನೆಗೆ ಹೊರತಾದವನು ಎನ್ನುವ ಭಾವನೆ ಬಾರದ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಆ ಮಗುವನ್ನು ಬೆಳೆಸುವ ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆ ತಂದೆ, ತಾಯಿಗಳಿಗೆ ಇರಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಮಗುವನ್ನು ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಇವೆಲ್ಲವುಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಚಿಂತಿಸಬೇಕಾದದ್ದು ಅತ್ಯಗತ್ಯ.
ಕಾಲ ಹೇಗೆ ಓಡುತ್ತದೋ ಹಾಗೆ ನಾವು ಅದರ ಬೆನ್ನು ಹತ್ತಿ ಹೋಗಬೇಕಾಗುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯ. ಬದಲಾಗುತ್ತಿರುವ ಇಂದಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಗಂಡ, ಹೆಂಡತಿ ಇಬ್ಬರೂ ದುಡಿಯುವಂತಹ ಅನಿವಾರ್ಯ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ನಿಮರ್ಾಣವಾಗಿದೆ. ಗಂಡು ದುಡಿಯುವುದಕ್ಕೆ, ಹೆಣ್ಣು ಹಡೆಯುವುದಕ್ಕೆ ಎನ್ನುವ ಕಾಲ ಇಂದು ಸಂಪೂರ್ಣ ಬದಲಾಗಿದೆ. ಗಂಡ, ಹೆಂಡತಿ ಇಬ್ಬರೂ ಹೀಗೆ ದುಡಿಯುವುದಕ್ಕೆ ಹೋದಾಗ ಮಕ್ಕಳ ಬಗ್ಗೆ ಚಿಂತಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಸಮಯವಾದರೂ ಅವರಿಗೆ ಎಲ್ಲಿಂದ ಬಂದೀತು ಎನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆ ಏಳುವುದು ಸಹಜ. ಆ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಮಕ್ಕಳೇ ಬೇಡ ಎನ್ನುವಂತಹ ವಾತಾವರಣವೂ ಕೆಲವು ಕುಟುಂಬಗಳ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ನಿಮರ್ಾಣವಾಗಿದೆ. ಇಂತಹ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹಡೆಯಬೇಕೇ ಅಥವಾ ಮಗುವೊಂದನ್ನು ದತ್ತು ಪಡೆದು ಸಾಕುವುದು ಉಚಿತವೇ ಎನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳೂ ಇತ್ತೀಚಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಏಳುತ್ತಿದೆ. ಈ ಸಂದಿಗ್ಧ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಎರಡು ಬಗೆಯ ಚಿಂತನೆಗಳು ಸದ್ಯ ಹೊರ ಬಂದಿವೆ. ಒಂದು ಚಿಂತನೆಯ ಪ್ರಕಾರ ಮಗುವನ್ನು ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಉತ್ತಮ. ಆದರೆ ಹಾಗೆ ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ಮಗುವನ್ನು ಸಾಕುವವರು ಯಾರು? ಆ ಮಗುವಿಗೆ ಹೊಣೆ ಯಾರು? ಇದರಿಂದ ಮುಂದೆ ಆ ಮಗುವಿನ ಮೇಲೆ ಬೀರಬಹುದಾದ ಪರಿಣಾಮಗಳು ಎಂಥವು ಇವೇ ಮೊದಲಾದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಎರಡನೆಯ ಪ್ರಕಾರದ ಚಿಂತಕರು ಮುಂದಿಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.
ಈ ಬಗೆಯ ಚಿಂತನೆಗಳು ಸಹಜ. ದತ್ತು ಮಗುವಿನ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಎಲ್ಲ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಹಡೆದವರ ವಿಚಾರದದಲ್ಲಿಯೂ ಇದು ಸಹಜ. ತಾನೇ ಹಡೆದ ಮಗುವನ್ನು ತಾಯಿ ಎಷ್ಟು ಮುತುವಜರ್ಿಯಿಂದ ಸಾಕುತ್ತಾಳೋ ಅಷ್ಟೇ ಮುತುವಜರ್ಿಯಿಂದ ತಾಯಿಯಾದವಳು ದತ್ತು ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ ಮಗುವನ್ನೂ ಸಾಕಿ ಸಲಹುತ್ತಾಳೆ. ಆದರೆ ವಿನಾಕಾರಣ ಈ ವಿಚಾರವನ್ನು ದೊಡ್ಡದು ಮಾಡಿ ಗೊಂದಲವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಈ ಬಗ್ಗೆ ಆಳವಾದ ಚಿಂತನೆ ನಡೆದಾಗ ಮಾತ್ರ ಇಂತಹ ಗೊಂದಲಗಳಿಂದ ಹೊರಬರಲು ಸಾಧ್ಯ. ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಮಗು ಯಾವುದಾದರೇನು ಅದು ನನ್ನ ಮಗು ಎಂದು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಕಾಣುವ ಮನೋಭಾವ ಬರಬೇಕು. ಆಗ ಮಾತ್ರ ಏನನ್ನಾದರೂ ಸಾಧಿಸಲು ಸಾಧ್ಯ.

ಲೇಖಕರ ಮಾತು